Her sey dondu...

İnsan kendisi için sıkılmadan usanmadan ölüm tasarlar.
Ölümü tasarlamak yazılan en iyi kitap, çekilen en iyi film, söylenen en iyi şarkıdır.

Şu tabelalardaki ledler kadar neseli olsa her şey keşke

trafik ışığında duran arabaların kırmızı fren lambaları keşkesinde değil kendi kendine neşesinde

Şu kar soğuğunda asılı kalan Şu tarihi hamamın sıcak buharı

ısıtmasa da hiç kimseyi

ısrarla caddede ilerlerken

havada aslılı su damlası olmadan hemen önce  ve en zarif  figürünü

sokak lambası ışığında yapmışken

hemen altında duran arabaların umursamazlığına aldırmadan

şükretmiyorum bu odanın sıcağına

özlemiyorum da hiçbir heyecanımı

ölürken hep bir şeyler kıskanıyorum bu ledlerin neşesini

yazılar öyle akıp giderken yanıp sönerken çiğ renklerindeki neşe bir orda bir burda

Thom Yorke: “Brit-pop bizim davetli olmadığımız bir partiydi. Fakat şimdi biz parti vermiyoruz, dolayısıyla kimse davetli değil. ha, ha, ha.”  demiş bir söyleşisinde.

Ben de davetli olmadığım bir partideyim sanki ve şimdi parti vermiyorum, dolayısıyla davetli yok.
Herkes burda şimdi böyle mi hissediyor acaba?

sıfırlanma yenilenme...

Zihnimin ben olmayan hayallerinden kurtulmak
aslında ben olan yanakları, saçları, bakışları bulmak
istedim
nefes nefese nefesimi dinledim
uykumda rüyamı izledim
sol yanıma yatıp karın boşluğuma baktım
Sen daha doğmamış dediler