Ölümü beklemek aniden önümüze düşmesinden farklıymış.
Neyi beklediğimizi bile birbirimize söyleyemeden bekliyoruz.
Neredeyse ya gelmezse diye korkacağız.
Televizyon izleniyor, dondurma yeniliyor, çocukla oynanıyor, bol bol su içilip terleniyor.
Ya gelmezse, ya bedeni burda ama kendi olmazsa!
Ya bedenin ağzında solunum cihazı gözleri kapalı çıplak gerçekliği ile kalırsak
Hareket etmese de olur, bizimle konuşsun hatta sadece baksın bize içerden yeter diyenler var.
O içerden bize bakan ne isterdi acaba?
Virtüel varlığımız, aktüel varlığından vazgeçmek ister mi zamanı gelince.
Hep bekler mi acaba son ana kadar.
Beden dolaşamadığında, kendi fiziksel varlığını yaşamayıp sadece uzandığında hala beden kabul edilir mi?
Beden her zaman doğruyu söyleyense, var bir bildiği gibi beklemeli sadece belki.
Vardır bir bildiği, her nefes alışında, gözünü açmayışında, elimizi sıkışında, dışkısını çıkarmadığında
Vardır bir bildiği
Zihinlerimiz anlamasa da

Ay tutuluyordu

Eski düşmanlıklarıyla geçmiş nemli sıcağıyla üzerimizde

Görünmez olmak da olası değil, ölmek de kolay değil

Ay tutulacaktı
Bir terzi makası koydu yanına yattı
bir evden silinecekler
dükülen beyaz saçlar