miş gibi...

şiirleri bile klavye de yazıyorsak

tırnaklarımız yeşil boyalı ise  ve tek hissettiğimiz doğa buysa

bilgisayarımızı, uyumadan hemen once kahvaltı sehpası ile  kucağımıza alıp ısınıyorsak

kitaplar rafları yamultmuş ve biz onların ağırlığından kaçıyorsak

sadece kedi gibi varolabilmek istiyorsak

kuyrukla tamamlanan bir  c  gibi yatmak istiyorsak sadece

lanet mi olsun bize?

insan bile değil miyiz biz şimdi!

kalp böyle atıyorken ve hala ağlıyorken kendi zavallı aşklarımıza

gidelim sadece gidelim

gidersek belki gerekmez söz, susarız

arada durup tüylerimizi yalarız.