Kovayı döktüm

Balığı yuttum

Burnumu tıkadım balık kokmasın

Dilimi damağıma bağladım balığı tadmasın

Okyanusu içtim balık beni sevsin

Biz tadını bilsek de bilmesek de
her çürümenin bir tadı var aslında...

Atlar atlar atlar koşuyor kuyularımızda

Aynalarda yansımaz koşmalarımız

Roka tadında ve ağızda nefes

Duvarda bir nokta seç ve tosla

Bir kırık gelecek karşıdan ve

nerede kaldın? diyecek ucu yarım açılmış kalemler

Dolunay bende
ve hep bir dolunayın ertesidir
Nasılsın sorusuna verilmeyen cevaplar
alınmayan selamlar
ne güzel aslında bu olamayışlarımızın arkadaşlara anlatıldığı sofralar
kolkola yürüyüşlerimiz sokaklarda

tramvayın da evini yıkmışlar

birinin kutsalı birinin evini yutmuş

bize neydi ki

biz tramvay değildik

tramvay da eskisi gibi değildi zaten

o eski hiç olmadı ki

Srp dedi ki kendi devrimine hep inanmak gibi
ben yine inanmadım devrime ve arkadaşım oldu evrim
ya çamur? dedi
Bir hiç oluyor bu bulanmalarımız, çamur gibi...

zor değil sadece olmak olmalıydı evet

bir cevap gibi beklenmemeliydi ertesi günlerimiz

biz olmasak da olurdu tüm olanlar

sadece olamamıştık
çamur değil, hiç hiç değil
olmak değildi, çürümektir dedim
en sevdiğim de çürür ama hiç hiç olmadı

Sessiz bir lunapark buldum

Gunduzu geceden yuttum

Kuzular gibiydi yorgan

Yaraya sustum geceyi

Aglatmadi izi

sarhosluk bir bardak su susmadi basucumda

Yatti kalkti  basti kalpli paspasa 

Kuzu dedi uyudu solumda kiyi

Sabahi panjurla tuttu

Bulgur yemiş kuşlara bakan kedi uykusu

Her kuş kanadı dalgalandırınca havayı meraklı uyanış

Ve aynı hareketlere tekrar tekrar heyecanlanmaktan bıkmış yeniden uykuya dalış

Ya bendeki düşünceden kaçış

Aynı düşlere tekrar tekrar meraklanış

Ve yine bu heyecanlardan bıkmış kalemi bırakış

Tek niyetim tüylü sırtında izlediğim nefesin

Tekrar tekrar yine de sıra sıra tesbih çeker gibi düşlerim….

Ben temel olarak bayağı yoğun bir ‘drift’ hissediyorum!...anlatamıyorum...çağla çağla bitmez...
dedi Özlm Ü.
dedim: bazı sınırlar var iyiki varlar onlara sarılalım, en sevdiğimize sarılır gibi...

Selam söyleyin o yare...

Bulut ekşiyince zamanı değildi mavinin

Griler koştular ıslaktılar

Yağmurlu yola kızgın korna kadar bile olamadı yağmak

Boğazı şişmiş İstanbul

Git de demedi kal da demiyor...

Srp : Yarım olunca mı tam oluyoruz ? dedi

Ay  güneşe dolunca mı  tam olur ... düşündüm ben

Ya boşsa aslında dolunayın arkası

Hep bir yarımımızı saklıyorsak  bom boş

-->

Hoşgelsin demek için başkasının yarısı

Bir gecenin ağrısında karanlık tüterken

Şair gibi olmalarımız

Külü göğsğmde

Kapıyı kapatsana dedi soğuk

Oysa pencereydi ışıklı ekran

Dumanlı gibi uyumalarımız

en sevdiğim turşu lahananın yaprağı

en bilmediğimiz biz

tadı kimin ağzında kim bilir?

Bu nehirin soyduğu çıplak yaprak da turşu olmak isterdi belki

Ama ne güzel aktı aslında sarıldı taşa

Taş şair gibi baştan başa

Bu ağrı en bildiğim

-->

Söndü dedi uyku sol yumurtalıkta

Duvarın gözü

Nispe No 8 bitti

Ariel (Sylvia Plath)

Durur karanlıkta.
Sonra maddesiz mavi
Boşalır kayalıktan ve uzaklardan.

Dişi aslanı Tanrı’nın,
Nasıl da birlikte büyüdük,
Topukların ve dizlerin ekseni! – Alında kırışıklık

Böler ve geçer, gerdandaki
Ele geçiremediğim
Kahverengi kavisin bacısıdır,

Zenci gözü
Böğürtlenler fırlatır
Kara kancaları-

Siyah şirin kan ağız dolusu,
Gölgeler.
Başka bir şey

Çeker havada beni –
Kalçalar, saçlar;
Kar taneleri topuklarımdan.

Beyaz
Godiva, giyinirim –
Ölü elleri, ölü terbiyeleri.

Ve şimdi ben
Köpürürüm buğdaya, denizlerin bir ışıltısına.
O çocuk çığlığı

Erir duvarda.
Ve ben
Okum.

Uçan kırağı
Canına kasdeden, gezintilerde
kaçışan kırmızıyla eş

Göz, sabahın kazanı.

Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy