kml dedi:

Geçmişimdeki çok az kişi ile paylaştım...

Rüyamda seni görünce sana da söylemek istedim...

dedim:

Yazgı var gercekten başımıza gelenler ama bir de irademiz var.

İnsan istiyor ve yaratıyor bazen, kader bükülebiliyor, herkesin kendi hikayesi oluveriyor.

SALT'da sunum

Portakal ağacında sevişen uğur böcekleri

Filli rüyalar ve

Elfi dedi: birinin geliş haberi:)

Mrv dedi:
rüyamda uzaktan sahile bakıyorum. sahilde bi küçük fil koşturuyo suyun içinde böle yüzüyo koşuyo gibi. kalabalık bi deniz gemiler hatırlıyorum. neyse sana göndermek istiyorum sanırım telefonu arıyorum kameraya almak için ya da seni aramak için sonra arkadan sen yunus gibi yüzerek mutlu şekilde çıkıveriyosun bana gülümseyip bişiler diyosun. :D ben de seni arıcaktım gibilerinden bişiler diyorum. böle hafif yüzerek hafif uçarak filin arkasından gidiyosun. ben de bi balkon gibi biyerden hafif uzaktan yani izliyorum gibi.

N*r dedi:
hemen başucuma astım. 
'büyü'ne içtenlikle inanıyorum, güveniyorum! bir sefer tuttu, yine tutacak.
akşam sabah bakacağım güzel çiçeklerine

Ömr dedi:

Aslında temel problem,
insanların .... gördüğüyle, senin .... gördüğünün uyuşmaması
Biraz söyle algılıyorum
Senin de tuhaf bir mükemmeliyetçiliğin var bu düzgünlükle alakalı degil,
Dolulukla alakalı!
Somut seylerin içini doldurup, idealize ettigin karaktere ulaşmak daha kolay
ama sen çok zaman alacak bir şeyin icini doldurmaya çalışıyosun
Bu da bi miktar daha zaman alacak sanki
Ama dolunca indirilemez kanatlara sahip olacaksın...

Mirtha-Dermisache

kaynak: http://www.aaschool.ac.uk/VIDEO/lecture.php?ID=3852

..... Dil krizinin dilin bizzat krize dönüştürülmesiyle çözülüşü demeli belki;.......

“Her birimizin, hiç var olmadığı ve sadece var olma numarası yaptığı uzun dönemler vardır. Bazen bir insanın gerçek var oluşuyla numaradan varoluşu, onun için ölümcül şekilde birbirine karışır.”  Thomas Bernhard, Sarsıntı, Çeviri: Esen Tezel, Yapı Kredi Yayınları, sf. 126. 


Bir yazı: http://postdergi.com/bernhardin-zihnin-dunyadan-kopuklar-birligine-seslenisi-sarsinti/

Bir Video: Thomas Bernhard Buydu! (1994)

https://www.youtube.com/watch?v=DV_7iVjYs3c&ab_channel=BirNeviDipnot

Sert Bir Eleştirmene Mektup – Gilles Deleuze

Posted by Şenol Erdoğan on Ağustos 9, 2015

alıntı: https://cyberzenarchy.com/2015/08/09/sert-bir-elestirmene-mektup-gilles-deleuze/

[Müzakereler, Norgunk 2006, İstanbul,

Türkçesi: İnci Uysal,

Redaksiyon: Ulus Baker,

İyi niyetliliğin sizin en güçlü yanınız olmadığı doğru. İnsanları ya da şeyler hiç sevemeyeceğim, onlara hiç hayranlık duymayacağım gün (fazla değil ama), kendimi ölü, öldürülmüş gibi hissederim. Ama siz, sanki hepten hınç dolu doğmuşsunuz, sinsice göz kırpmakta ustasınız, “bunu bana yapmayacaktın… Senin hakkında kitap yazıyorum, ama sana göstereceğim…”. Tüm olası yorumlar arasından genelde en kötü niyetlisini ya da bayağısını seçiyorsunuz. İlk örnek: Foucault’yu seviyorum ve ona hayranım. Onunla ilgili bir makale yazdım. Ve o da benimle ilgili yazdı ki senin alıntıladığın cümle de o makalededir: “Gün gelecek, 20.yüzyıl belki de Deleuze’cü bir yüzyıl olarak hatırlanacaktır.” Yorumun: Birbirlerini övgüye boğuyorlar. Öyle görünüyor ki Foucault’ya olan hayranlığımın gerçek olduğu, dahası Foucault’nun o küçük cümlesinin bizi gerçekten sevenleri güldürüp diğerlerini kızdırmaya yönelik komik bir cümle olduğu hiç aklına gelmiyor. Senin de bildiğin bir metin, goşizmin mirasçılarının doğuştan gelen bu kötü niyetliliğini açıklar. “Cesaretiniz varsa, goşist bir topluluk önünde kardeşlik ya da iyi niyetlilik sözcüğünü telaffuz etmeyi deneyin. Kendilerini, orada olan ya da olmayan dost ya da düşman herkese her şekilde öfke ve saldırganlık gösterip onlarla alay etme konusunda sürekli ve hummalı bir çalışmaya verirler. Söz konusu olan diğerini anlamak değil, onu gözetlemektir.”[1] Mektubun gözetlemenin doruk noktası. Bir toplulukta şöyle diyen Fhar’dan*  bir tipi hatırlıyorum: Ya sizin vicdan rahatsızlığınız olmak üzere burada olmasaydık… Birinin vicdan rahatsızlığı olmak biraz polisçe, tuhaf bir ideal. Ve sen; hakkımda (ya da bana karşı) bir kitap yazmak üzerimde adeta bir güç sağladığını düşündürüyor sana. Hiç de değil. Kendi hesabıma, vicdanımın rahatsız olması olasılığı, beni başkalarının vicdan rahatsızlığı olmak kadar iğrendirir.

İkinci örnek: Uzun ve kesilmemiş tırnaklarım. Mektubunun sonunda, işçi ceketimin (doğru değil, o bir köylü ceketi) Marilyn Monroe’nun pilili bluzuna, tırnaklarımın da Greta Garbo’nun siyah gözlüklerine eşdeğer olduğun söylüyorsun. Ve beni ironik ve kötü niyetli tavsiyelere boğuyorsun. Tırnaklarıma birçok kez değindiğin için san açıklayacağım. Tırnaklarımı annemin kestiği ve bu durumun Oidipus’a ve hadımlığa bağlı olduğu (grotesk, ama psikanalitik bir yorum) her zaman söylenebilir. Ayrıca parmaklarımı uçları gözlemlendiğinde, genelde koruyucu olan parmak izlerinin bende olmadığı fark edilebilir, öyle ki bir nesneye ve özellikle bir kumaşa parmaklarımın ucuyla dokunmak, benim için uzun tırnaklarımın korumasını gerektiren sinirsel bir acıdır( teratolojik**  ve ayıklamacı yorum). Şu da söylenebilir ve doğrudur da, görünmez değil ama algılanamaz olmak hayalimdir ve bu hayali cebime sokabileceğim tırnaklara sahip olarak telafi ediyorum, öyle ki hiçbir şey bana tırnaklarıma bakan birinden daha aşırtıcı gelmiyor (psiko-sosyolojik yorum). Son olarak şu söylenebilir: “Yalnızca sana ait oldukları için tırnaklarını yemen gerekmez; tırnakları seviyorsan, başkalarınınkileri ye, istersen ve yapabilirsen” (siyasal yorum, Darien). Ama sen, en berbat yorumu seçiyorsun: Dikkat çekmek, Greta Garbolaşmak istiyor. Her halükârda, hiçbir dostumun hiçbir zaman tırnaklarımı fark etmemiş olması ilginçtir, kimsenin sözünü bile etmediği bir rüzgârın taşıdığı tohumla orada rasgele bitmiş kadar doğal bulurlar onları.

Ben melanet hırkasını kendim giydim kime ne 
Arı namus şişesini taşa çaldım kime ne!

müzeyyen'in  sesi ile...