"

Hergün baktığın

Içinden konuştuğun

O ağaca deki: 

Manzara seni görmese de ben seni görürüm

Meyvelerinin hayalleri seninle içimde büyür 

Dallarının hayaline kuşlar beni tutunu

Yapraklarının sesini pencerem sessiz sessiz içimden dinler 

Içimden yine sana söylerim bu hoyratlıkları 

bile bile biz burada yine de varoluruz... 

Evet akademisyenliği değil öğretmenliği hissediyorum, mimarlığı da hiç hissedememiştim şantiyelerde ustalarla işçilerle karşılaşmadan.

Kırılganlıklarımızla, naifliklerimizle, yorgun bir gecenin ertesi şiş gözlerimizle, çok açken ne bulursak yemelerimizle, ayağımızda yataktan kalkar kalkmaz taşa basmadan önce giyiverdiğimiz terliklerimizle karşılaşmalarımızı seviyorum. Bunun bir adı yok...

Maydanoz suyu içerek derse hazırlanıyorum.

Kendi gökyüzümüzü mü taşımaya çalışıyoruz?

Çok hafif olması gereken bir şeyi birbirimiz için ağır ağır taşıyoruz

Uçabilmek bu kadar zor olmamalı belki, belki biz hafife aldık.

Life goes on  20 kasım 2020

Deprem için İzmir'e gidilmişti

Şimdi dönünce kış geldi yeni haberlerle