21. gün: Sabrımın sınırları empati ile yumuşacık yine
ama kaprisli bürokrasi ve savaşın en kansız ve sıkıcısı
kan olsaydı bu beyazlıkta renk olurdu halbuki!
Sustu, surat astım, şarkı söyledim taşlara, dolunaya ağladım
yine kendimi özlemeyi unuttum
ah o neyi yapışlarımı neye nasıl bakışlarımı özlemedim yine
sanki hep bu beyazlığa bu taşlara bu insanalara bakarmışım gibi ben
sanki hep bu odada bu yatakta yatarmışım gibi ben
insanlar yataklarını özler o yatakta yatışlarını özler
unuttum yine çarşafımın rengini
ama ödedim kiramı
kapımın kilidi yine kırık ama buralarda en büyük kilidi ben ellerimle yapıyorum
birileri var yine benimle
onlar kendilerini özlemiş o yüzden kavgalı benimle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder