varolmak dayanılmaz hafiflik

Annesinin rahminden tutuşur saçları
yanınca bir beden
hiç doğmamış gibi büzüşür derisi
kan hiç doğmamış çocuklarıyla akar sevgilisinden
son sözü bir memur saklar
kar yağışı gibi izlenir pencereden
doğduğunda verilen ad geri alınır
pencere önünde içerde sulanır
şükredilir gözlerin kuruluğuna
içerinin sıcağına hep şükredilir

Chn ile muhabbet!

öpünce geçmeyecek...

no suprises

En sevdiğimiz şarkıların içinde yaşarken

öpünce geçmeyecek...

https://vimeo.com/11414855

hep daha kötüsünü beklerken

En cok o duvardaki resimler üzüldü
Kimse değil

ve bir yazı: http://www.sanatatak.com/view/ankara-suikasti-uzerine-dusunmek-tarih-resmi-olarak-fotograflar-jerry-saltz

Çocukken yumusak silen bir silgi mutluluk sebebi ...
Birlikte yaşadığım insanların bilinçaltına indim ve orada geziyorum sanki,
Tarkowski'nin Ayna sındayız hep birlikte.

Bu Günde Yaşıyorum

Kayseri

Cengiz Çekil

Evet
ya söz olur
ya toz!

iç güdü

kitap falı:

''Hayatımız boyunca karşılaştığımız benzer olaylardan da görebileceğimiz gibi, kadınlar konuşmadıkları zaman, yeterince insan konuşmadığı zaman, Vahşi Kadın'ın sesi susar ve bu yüzden dünya doğal ve vahşi olanın sesinden arınır. Sonunda kurtlar, ayılar ve yırtıcı kuşlar da suskunlaşır. Şarkılar söylemeler, danslar ve yaratımlar da suskunlaşır. Sevme, onarma ve kucaklama susar. Temiz havanın, suyun ve bilincin sesleri yas tutar...

İç güdüler zedelendiğinde insanlar üst üste gelen saldırıları, kendilerine, çocuklarına, sevdiklerine, ülkelerine hatta Tanrılarına yönelik adaletsiz ve yıkıcı eylemleri 'normalleştiriler.'

Sarsıcı ve istismarcı olan şeylerin normalleştirilmesine karşı çıkmanın yolu, zedelenmiş içgüdülerin onarılmasıdır. İçgüdü onarıldıkça, onun bir parçası olan vahşi doğa geri döner. Bütün hayat, işkenceye ve anlamsızlığa dönüşene kadar kırmızı ayakkabılarla dans ederek ormana girmek yerine, el yapımı hayatta, tümüyle özenli hayata geri dönebilirz; kendi ayakkabılarımızı yeniden yapabiliriz, kendi yürüyüşümüzü yürüyebilirz, kendi konuşmamızı konuşabilirz. ''

Kurtlarla Koşan Kadınlar s.276

yine de umuyor insan tanıdık birisi çıkmaz orada olan diye
yine böyle bencil insan
yine ateşin düştüğü yerde olmak istemiyor
sevdiklerine o ateş düşmediğinden seviniryor

Devrime değil, çürümeye inanıyorum!
Ondan hala yaşıyorum...